Rozdział 23

Długo grzebałem się zanim wyszedłem ze swojego apartamentu. Chciałem, aby wszystko było dopięte na ostatni guzik. Wszystko musiało pójść według szczegółowo opracowanego planu. Ogromnie bałem się, jak na moją propozycję zareaguje porywczy Alain. Nie zamierzałem się jednak wycofać. To jedyny sposób, żeby mój mały skarb należał tylko do mnie. Muszę przyznać, że trochę też chciałem się odegrać na rodzinie cesarskiej i dworzanach. Wtedy kiedy najbardziej potrzebowałem pomocy wszyscy się ode mnie odwrócili. Teraz miałem niebywałą okazję zagrać im trochę na nosie. Jeszcze raz spojrzałem w lustro. Tak. Wyglądałem całkiem wytwornie. Ilza pomogła mi wybrać odpowiedni strój na przyjęcie wydawane na cześć, tak cudownie odnalezionego, młodego księcia Rafaela. Mieliśmy z siostrą się spotkać na miejscu. Na fecie miała być obecna cała śmietanka towarzyska Sheridanu – dworzanie, członkowie rządu i Sadu Najwyższego. Jednym wszystkie najważniejsze szychy w państwie. Odetchnąłem kilka razy głęboko aby uspokoić bijące niespokojnie serce i ruszyłem na salę bankietową. Przed drzwiami spotkałem wystrojoną Ilzę.

- Co tak długo? Zaraz cesarz będzie przemawiał – dziewczyna chwyciła mnie za rękę i pociągnęła do zatłoczonego środka. Alain stał na podwyższeniu trzymając za rękę swojego świeżo odzyskanego brata i uśmiechał się promiennie. Młodziutki chłopiec stał ze spuszczonym wzrokiem spoglądając na obecnych nieśmiało spod długich rzęs. Widać było, że biedak jest nieprzyzwyczajony do publicznych wystąpień.

- Moi drodzy – zagaił cesarz. – Spotkaliśmy się tutaj , abyście mogli poznać księcia korony Rafaela. Będzie teraz mieszkał w pałacu, gdzie jego miejsce i u mojego boku uczył się zarządzania państwem. Nie będę was dłużej zanudzał. Bawcie się dobrze. Chyba, że ktoś jeszcze ma coś ważnego do powiedzenia – Alain omiótł wzrokiem salę. Ponieważ staliśmy z siostrą w pierwszym rzędzie nie musiałem się długo przepychać. Wszedłem na podwyższenie obok zdumionego Alaina, ukłoniłem mu się zgodnie z ceremoniałem i spojrzałem na obecnych.

- Wiem, że tego nie było w planie, ale chciałbym przy tej uroczystej okazji coś powiedzieć. Dziękuję wszystkim, którzy mi pomogli w wiadomej sprawie. Sprawiedliwości w końcu zatryumfowała, a ja odzyskałem utracony honor.

- Myślę, że nie wszystko jeszcze jest w porządku – odezwał się nagle sędzia Sądu Najwyższego nieświadomie mi pomagając. – Wyrządzono ci wielką krzywdę hrabio i nie otrzymałeś od nas żadnego zadośćuczynienia. Nie zareagowaliśmy od razu jak należy. Myślę, że należą ci się od nas za to przeprosiny – mężczyzna głęboko się mi ukłonił.

- O tym właśnie chciałbym porozmawiać – odezwałem się z chłodną uprzejmością. – W zamian za doznane krzywdy żądam ręki cesarza Sheridanu.

- Wiesz panie, że to niemożliwe. Musiałby abdykować z tronu. Nikt się na to nie zgodzi – powiedział zaskoczony moim wystąpieniem prawnik.

- A dlaczego nie. Macie księcia Rafaela, który z powodzeniem mógłby go zastąpić. Poza tym jest jeszcze coś. Nie chciałem o tym wspominać, ale widzę, że będę musiał. Istnieje stare prawo pierwszej nocy i zgodnie z nim Alain należy do mnie. Prawda, wasza wysokość? – rzuciłem w stronę oniemiałego władcy poruszającego bezgłośnie ustami. Widać było, że chłopak jest w szoku. Wytrzeszczył na mnie oczy, a jego twarz powoli zaczęła pokrywać się purpurą.

- Nie ma czegoś takiego – wyszeptał z trudem.

- Niestety hrabia ma racje – niechętnie poparł mnie sędzia – ale warunki są dość jednoznaczne. Osoba, o którą ubiega się petent musiała by być nietknięta. To bardzo stara, zapomniana tradycja, kultywowana kiedyś przez arystokratyczne rody. Wasza cesarska wysokość, muszę cię o coś zapytać  – zwrócił się do władcy mężczyzna patrząc na niego sugestywnie. - Czy podczas waszej pierwszej nocy byłeś dziewicą? – popatrzył na chłopaka niepewnie.

- Byłem i co z tego – odrzekł Alain czerwony jak burak patrząc na zaszokowane twarze swoich poddanych tłumnie zgromadzonych na Sali.

- To znaczy, że według naszego prawa powinieneś go poślubić. To tak, jak byś już podpisał kontrakt małżeński i poświadczył go własnym ciałem – odparł już spokojniej mężczyzna. - Jedynie hrabia może cię zwolnić z tego przyrzeczenia, ale nie wygląda, aby miał ochotę to zrobić – spojrzał na mnie rozkładając bezradnie ręce. Tymczasem Alain wpadł w furię. Widziałem jak jego oczy zaczynają sypać iskry. Podszedł do mnie energicznym krokiem i z całej siły trzasnął mnie w policzek. Rozległo się głośnie plaśnięcie i pomruk gapiącego się na nas tłumu dworzan.

- Ty cholerny draniu! Wszystko sobie obmyśliłeś! – wrzasnął na mnie wściekły chłopak. – Uwiodłeś mnie i zaciągnąłeś do łóżka. To twoja zemsta na naszej rodzinie ?! Prawda?! – złapał mnie za przód surdutu i mocno szarpnął. Srebrne guziczki rozsypały się po Sali. – Zaplanowałeś to sobie łajdaku!

- To nie tak, Alain. Chciałem oczyścić moje nazwisko z hańby i udało mi się, a ty jesteś tylko miłym dodatkiem, który w zimowe wieczory ogrzeje moje łoże – odoparłem cynicznie. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Chciałem go zranić tak mocno, jak on mnie. Jak mógł pomyśleć, że z zemsty z nim spałem i pragnąłem go poślubić. Przecież wyraźnie dałem mu do zrozumienia, że go kocham. – Macie trzy dni na odpowiedź, ale to chyba już wiecie – rzuciłem ozięble i oderwałem ręce wściekłego chłopaka od mojej koszuli. – Po tym czasie zjawię się i zabieram Alaina do siebie. Zacznijcie szkolić nowego cesarza. To mądry dzieciak da sobie radę. Do zobaczenia kochana żono – nie mogłem się powstrzymać i ucałowałem dłoń mojego prychającego skarbu. Wyrwał mi ją od razu z okrzykiem oburzenia i spiorunował mnie wzrokiem.

-Trzymaj te łapska przy sobie nędzna kreaturo – krzyknął rozgniewany moim zachowaniem jeszcze bardziej.

- Jeszcze wczoraj je całowałeś i jęczałeś ,,głębiej, mocniej kochanie”. Jesteś strasznie zmienny w uczuciach skarbie – uśmiechnąłem się do niego kpiąco i zszedłem z podestu. Chwyciłem siostrę za ramię i razem, pośród głębokiej ciszy wyszliśmy z Sali, a tłum rozstąpił się przed nami jak morze przed Mojżeszem.

……………………………………………………………………………

Trzy dni strasznie się ciągnęły. Spędziłem je w Twierdzy Szkarłatnego Mroku przygotowując apartamenty dla Alaina. Ani przez chwilę nie wątpiłem, że uda mi się sprowadzić tu chłopaka. Wiedziałem, że jest honorowy. Zresztą po takim publicznym skandalu nie będzie się mógł wycofać. W całym kraju wrzało jak w ulu. Gazety znowu świeciły czerwonymi nagłówkami. Domysłom i plotkom nie było końca. Ilza zaczytywała się tymi szmatławcami i zaśmiewała do łez, doprowadzając mnie do szału. W jednym z nich napisano:

Zaskakujące skutki rozdziewiczenia pięknego Alaina!

Nikt z nas nie spodziewał się chyba, że pałac tak szybko znowu dostarczy nam sensacyjnych wiadomości. Nasz śliczny władca nareszcie nie jest już prawiczkiem. Potwierdził to osobiście na przyjęciu wydawanym na część księcia Rafaela. Przystojny hrabia Andre faktycznie musi mieć w sobie to coś, że oporny dotąd chłopak, tak szybko mu uległ. Właściwie to powinniśmy mu być wdzięczni, bo już zaczynaliśmy się obawiać, że zostanie starym kawalerem. Szkoda tylko, że chce nam zabrać naszego ukochanego władcę do swojej jaskini. Spodziewajcie się już niedługo dalszych wiadomości w tej niezwykłej sprawie.

Wasz reporter – Ploteczki Z Samej Góry.

Westchnąłem ciężko i rzuciłem durne piśmidło na ziemię. Co też ci dziennikarze nie wymyślą. Gdyby mogli spali by razem z nami w łóżku. Na szczęście to już dzisiaj zabieram mój skarb do domu. Szczerze mówiąc nie spodziewam się wielkiego entuzjazmu z jego strony. Ruszyłem do pałacu w najszybszy możliwy sposób. To jest przez otwarty przeze mnie portal międzywymiarowy. Wszedłem w niego pośpiesznie i wylądowałem pośrodku wielkiego Holu. Tam czekał już na mnie lokaj cesarza, aby mnie zaprowadzić na miejsce. Wszedłem do znajomej mi z przyjęcia Sali. Tam czekał na mnie mały tłumek, który chętnie się przede mną rozstąpił. Na podwyższeniu stał tylko sędzia i naburmuszony do granic możliwości Alain. Jeszcze trochę, a pęknie ze złości jak nadmuchiwany balonik. Niestety emocje wcale w nim nie opadły, a można raczej powiedzieć, że na mój widok raczej wzrosły. Powtarzał razem ze mną formułkę za uśmiechającym się mężczyzną przez zaciśnięte mocno szczęki. Potem złożyliśmy podpisy i po sprawie. Jeszcze tylko włożyłem mu na palec obrączkę, a on cofnął szybko dłoń, jakby dotknął czegoś wyjątkowo obrzydliwego.

- Może pan teraz pocałować pannę młodą – powiedział niespodziewanie prawnik, ale kiedy spojrzał na skrzące się z furii oczy Alaina zamilkł natychmiast.

- Chodź, przygotowałem dla ciebie pokoje – wyciągnąłem do chłopaka rękę, którą on oczywiście zignorował. Zadarł do góry mały nos i ruszył przodem, nie zaszczycając mnie ani jednym spojrzeniem.

- Chyba chciałeś powiedzieć moją celę – wycedził ozięble. Co miałem robić? Nie chciałem go więcej rozdrażniać, więc w milczeniu przeszliśmy przez portal i zaprowadziłem go do jego apartamentu. Rzeczy chłopaka już tam na niego czekały. Omiótł niechętnym wzrokiem pokoje i skinął mi głową z aprobatą.

- A to jest twoja sypialnia – otwarłem ostatnie drzwi. Wszedł do środka. Zatrzymał się za progiem i odwrócił się w moją stronę.

- To może chociaż jakieś buzi na dobranoc – próbowałem niezręcznie zażartować. – W końcu to nasza noc poślubna – spojrzał na mnie jak na wyjątkowo natrętnego robaka i pokazał mi język. Po czym wyciągnął rękę przed siebie z wysuniętym do góry środkowym palcem, w wielce wymownym geście – spojrzał na mnie kpiąco i zatrzasnął przede mną gwałtownie drzwi rozbijając mi nos.

- Ała, cholera jasna, a to mały szelma – trzymając się za krwawiący narząd powlokłem się smętnie do swoich pokoi. Miałem niestety pecha i w korytarzu natknąłem się na Ilzę.

- Ooo..hihi… -  wskazała na mój nieszczęsny nos. – Widzę, że twoje nowe małżeństwo zapowiada się dość burzliwie. Chodź biedaku. Opatrzę ci te wojenne rany – pociągnęła mnie w stronę saloniku nie przestając chichotać.