Rozdział 20

Trochę długo to trwało, ale macie w końcu nowy rozdział. Ponieważ ta historia zawiera wątki kryminalne, chciałam by wszystko ułożyło się w logiczną całość. No i macie oczekiwaną scenkę z Alainem i Andre. Napiszcie koniecznie jak mi wyszła.

Minęło kilka dni. Kiedy rano wszedłem do salonu Ilza już tam siedziała i z bardzo poważną miną wpatrywała się w ekran łącza. Musiała odkryć coś naprawdę ekscytującego, bo nie odrywała wzroku od monitora. Przywołała mnie gestem i wskazała miejsce obok siebie.

- Posłuchaj Andre, odnalazłam grób dziecka. Niestety okazało się, że pani de Witt nas okłamała. Trumna była wypełniona kamieniami. No chyba, że ktoś nas uprzedził i ukradł ciało.

- W takim razie udajmy się do Twierdzy i porozmawiajmy z nią jeszcze raz. Otworzę portal, którym przeniesiemy się od razu na miejsce – odparłem zaskoczony obrotem sprawy. Wykonałem kilka zawiłych gestów i przed nami pojawiła się świetlista brama. Weszliśmy w nią razem z siostrą od razu trafiając wprost do jadalni w naszym domu. Za dużym dębowym stołem siedziała Katy wraz z naszą ciotką i piły poranną kawkę wymieniając miejscowe ploteczki.

- Pani de Witt zapraszam do gabinetu. Mamy do pani ważną sprawę – skinąłem na zaniepokojoną kobietę. Kiedy tylko drzwi się zamknęły za całą naszą trójką, poprosiłem ją, aby usiadła.

- Myślę, że tajemnica się wydała – odezwała się znienacka Katy.

-  Bardzo mi przykro, że nie powiedziała nam pani prawdy – odezwałem się chłodno.

- Nie okłamałam was, chcąc chronić pewną osobę, zatrzymałam tylko kilka rzeczy dla siebie.

- Czy wie pani co się stało z dzieckiem Mirelli? Grób, który odnalazła Ilza był pusty. To jeden z ważniejszych dowodów w sprawie i bez tego może nam się  nie udać postawić wszystkich winowajców przed sądem.

- Skoro tak stawia pan sprawę, to opowiem już wszystko - westchnęła Katy – Ale proszę złożyć magiczną przysięgę, że nikomu nie stanie się krzywda, inaczej nie dowiecie się ode mnie niczego.

- W porządku – naciąłem palec swój i Ilzy srebrnym nożykiem. Narysowałem na stole stosowną runę naszą krwią. Oboje wypowiedzieliśmy formułę przyrzeczenia. – Teraz możesz już mówić bez obaw.

- Przepraszam, że tak wam nie ufam, ale ta tajemnica nie dotyczy tylko mnie. Kiedy pani Mirella poroniła w piątym miesiącu ciąży na świat przyszedł maleńki chłopczyk. Oddychał tylko przez chwilę. Martwe ciało kazała zakopać w pałacowym ogrodzie. Owinęłam maleństwo w kocyk i włożyłam do drewnianej skrzyneczki. Poszłam z nią do parku w najmniej uczęszczane miejsce. Wykopałam niewielką jamę i miałam pochować dziecko, ale coś mnie tknęło, aby jeszcze raz na nie spojrzeć. Otworzyłam wieko i jakie było moje zdumienie kiedy zobaczyłam otwarte niebieskie oczka. Chłopczyk żył, miał sine usteczka i oddychał nieregularnie, ale jego ciałko było ciepłe. Takie kruszyny zazwyczaj szybko umierają. Ale ja nie jestem potworem. Nie miałabym sumienia skrzywdzić takiej drobiny. Włożyłam więc do kasetki parę kamieni, zasypałam ją i oznaczyłam miejsce. Dziecko natomiast zaniosłam do pobliskiego zakonu księżyca. Tamtejsi uzdrowiciele zajęli się nim troskliwie i przyrzekli dotrzymać tajemnicy.

- Więc chłopczyk żyje?

- Oczywiście, że tak! Mnisi uratowali malca. Ma na imię Rafael i wszystko z nim w porządku. Nadal mieszka w klasztorze i pobiera tam nauki. Wyrósł na ślicznego i mądrego młodzieńca. Ma już piętnaście lat.

- Możemy go zobaczyć? – zapytała Ilza.

- Nie widzę przeszkód. Ale jest jeszcze coś, o czym nie wiecie. Ta głupia Mirella była przekonana, że to jest potomek Velana, ponieważ to z nim najczęściej się spotykała.Zakonnicy zrobili jednak badania i okazało się, że chłopak jest synem cesarza Karela. Ta kretynka się pomyliła.

- Na boginię, a to niespodzianka! Jak ja to powiem Alainowi? – jęknąłem i złapałem się za głowę.

- Pomyśl Andre, jak bardzo ułatwi to twoje plany! Ten dzieciak to zrządzenie losu – odezwała się z zadowoleniem w głosie Ilza. - Bardziej bym się martwiła, jak wieść o nieznanym księciu przyjmą obywatele Sheridanu.

……………………………………………………………………………………

Wieczorem wróciliśmy do pałacu. Wysłałem do cesarza wiadomość, że muszę pilnie z nim porozmawiać. Dostałem odpowiedź, że postara jeszcze dzisiaj znaleźć odrobinę czasu dla mnie. Niestety będzie wolny dopiero o bardzo późnej porze. Czekałem więc na niego w małym saloniku przed płonącym kominkiem. Znudzony położyłem się na puszystym dywanie z książką w ręku. W końcu zmęczony pełnym wrażeń dniem usnąłem. Zbudził mnie łagodny głos Alaina.

- Andre, nie powinieneś tutaj spać, przeziębisz się.

- Już wstaję – usiadłem i przetarłem oczy.

- Nie musisz. Jak jesteś śpiący, to przełóżmy rozmowę na jutro – cesarz uklęknął obok mnie na podłodze.

- To nie powinno czekać. Zrobię nam drinki i opowiem całą historię od początku.

- Lepiej nie, jestem taki wykończony, że upiję się małą ilością alkoholu.

- Uwierz mi, tego co mam ci do przekazania lepiej nie słuchać na trzeźwo – wstałem i podszedłem do szafki z napojami. Zarobiłem dwa mocne owocowe koktajle i jeden z nich podałem Alainowi, który wpatrywał się we mnie z błyszczącymi z ciekawości, zielonymi ślepkami. Chłopak sięgnął do tyły i rozpiął spinkę więżącą jego długie, jasne włosy. Platynowe pasma rozsypały się mu na ramiona. Lśniły w blasku ognia jak najprawdziwszy jedwab. Był taki słodki z tymi podkrążonymi oczami i uśmiechającymi się do mnie różowymi ustami. Przez chwilę zagapiłem się na niego, zapominając po co tu jesteśmy.

- Andre, ocknij się – odezwał się nieśmiało, rumieniąc się na buzi pod moim natarczywym wzrokiem.

- Przepraszam, zupełnie straciłem wątek.

- Zauważyłem. Wiesz, że to niekulturalnie tak się w kogoś wpatrywać.

- Już będę grzeczny – usiadłem obok niego tak, że stykaliśmy się ramionami. – To dość długa opowieść. - Przez prawie pół godziny przekazywałem mu wszystko czego się z Ilzą dowiedzieliśmy. Zareagował nadspodziewanie dobrze na wieść, że ma przyrodniego brata. Wyraził chęć poznania Rafaela i sprowadzenia go na dwór.

- Nie martw się, potrafię mu zapewnić bezpieczeństwo. Pani de Witt oraz lokaj ojca Derek niech lepiej do procesu zostaną u ciebie. Jak najszybciej załóż sprawę w sądzie i powiadom stróżów prawa. Przekaż materiały Zakonowi  Figli Di Giustizia oni zajmą się oficjalnym śledztwem. Zebrałeś naprawdę niepodważalne dowody. To będzie bardzo nieprzyjemny proces dla całej mojej rodziny, ale w końcu trzeba to zrobić. Od jutra zacznę działać.

- A teraz możemy przejść do przyjemniejszej części wieczoru – podniosłem go i posadziłem sobie na kolanach. Przytulił się ufnie do mnie kładąc mi głowę na ramieniu. Ująłem go z brodę, odwróciłem jego twarz w moją stronę i delikatnie pocałowałem. – Skarbie, nie zaciskaj warg – wymruczałem mu cicho do zaczerwienionego uszka. Spełnił moją prośbę natychmiast, cicho wzdychając z przyjemności. Wślizgnąłem się do ciepłego, wilgotnego wnętrza i zacząłem pieścić jego usta. Splótł swój język z moim w pełnym ognia tańcu namiętności. Przywarł do mnie całym ciałem ocierając się o mój tors jak kot.

- Dawno nie mieliśmy czasu dla siebie – wyszeptał, owiewając mój policzek swoim gorącym oddechem. – Andre, chcę się z tobą kochać – tym wyznaniem zaskoczył mnie tak bardzo, że nie wiedziałem co mam na nie odpowiedzieć. Nie chciałem skrzywdzić tego zupełnie niewinnego chłopaka. Może powiedział to pod wpływem chwili?

- Alain, jesteś tego pewny. Dobrze się zastanów, czy to mi chcesz oddać swoje dziewictwo. Nie chcę, byś potem oskarżał mnie o wykorzystanie sytuacji. Wypiłeś dość mocnego drinka – zobaczyłem jak jego piękne oczy napełniają się łzami. Odwrócił głowę starając się je ukryć.

- Wiedziałem, wiedziałem, że nie będziesz mnie chciał. Pewnie brzydzisz się mną ze względu na ojca. Przepraszam za swoje zachowanie. Już nigdy więcej nie będę ci się narzucał – chłopak usiłował wstać z moich kolan, ale nie pozwoliłem mu na to. - Puść mnie, nie znoszę litości – źle odczytał moją reakcję.

- Spokojnie kochanie, błędnie mnie zrozumiałeś i zaraz ci to udowodnię – wziąłem go w ramiona - Pragnę tylko, żebyś był w pełni świadomy tego co robisz. Poinformuj swojego lokaja, że wrócisz rano. Nie chcę, aby wszczął alarm, jak nie zastanie cię w sypialni. – Kiedy tylko skończył rozmawiać z kamerdynerem podszedłem do niego i wziąłem go na ręce. Pisnął zaskoczony i mocno objął mnie za szyję. Zawstydzony ukrył twarz na mojej piersi.

- Będziesz delikatny, prawda? – wyszeptał cichutko.

- Alain głuptasie, jak mógłbym cię skrzywdzić – postawiłem chłopaka obok łóżka i zacząłem powoli rozbierać, pieszcząc łagodnie jego ciało tak, aby go nie przestraszyć. Wiedziałem, że paskudne wspomnienia z dzieciństwa nie pozwoliły dotąd cieszyć mu się seksem. Większość jego rówieśników miała to już dawno za sobą. Rozpiąłem mu koszulę i rzuciłem ją na podłogę. Kiedy jednak sięgnąłem do spodni złapał mnie za rękę.

-Alain, jeśli zmieniłeś zdanie możesz się jeszcze wycofać – nakryłem jego dłoń swoją zaciskając nasze palce na jego twardniejącym członku.

- Aaah…- jęknął chłopak i przywarł ustami do moich ust w pełnym pożądania pocałunku. Nie chcą przedłużać tej chwili z powodu jego ogromnego zażenowania rzuciłem zaklęcie pozbawiające nas obu ubrań. Jak tylko poczuł, że jest nagi wskoczył pod kołdrę i nakrył się nią po sam nos. Widziałem tylko lśniące szmaragdowe oczy Alaina spoglądające na mnie nieśmiało spod przydługiej grzywki. Rzuciłem się na łóżko i położyłem po jego lewej stronie. Widziałem, że błądzi łakomym  wzrokiem po moim ciele nie mając jednak odwagi nic zrobić. Przysunąłem się bliżej i zacząłem kąsać go po szyi. Odchylił głowę do tyłu dając mi lepszy dostęp. Posuwałem się bez pośpiechu w dół liżąc i całując zaróżowioną, aksamitną skórę. Dotarłem do stwardniałych sutków i zacząłem je delikatnie ssać. Słyszałem coraz głośniejsze westchnienia Alaina. Złapałem za brzeg kołdry i pociągłem ją w dół, chcąc odsłonić resztę ciała chłopaka. Niestety znowu napotkałem na opór. Trzymał rękami za pościel nie pozwalając mi na żadne manewry. Niewiele myśląc złapałem ostrożnie dłonią za jego nabrzmiały członek i zacząłem masować go poprzez śliski materiał.

- Skarbie przestań się ze mną siłować. Pozwól mi zobaczyć jaki jesteś piękny – wymruczałem do niego niskim zmysłowym głosem.

- Ale… och… ja zaraz …aaaaaa – jak tylko nacisnąłem mocniej, wypuścił gorący strumień spermy głośno krzycząc z doznawanej przyjemności. Zaraz potem ponownie zanurkował pod przykrycie.

- Alain, udusisz się tam – zawołałem rozbawiony jego postępowaniem. – Wystaw chociaż nos.

- Andre, tak mi wstyd. Powinienem zaczekać na ciebie.

- Nie bądź głuptasem i wyjdź stamtąd – niespodziewanie podniosłem kołdrę i wpełznąłem pod nią, nakrywając piszczącego chłopaka swoim pobudzonym ciałem. Zacząłem się o niego ocierać przesuwając się coraz niżej. Zacisnął mocno uda, nie pozwalając mi się dotykać w najwrażliwsze miejsce.

- Maleńki rozchyl nóżki i dopuść mnie do siebie. Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy – masowałem jego mięśnie ponownie wzbudzając w jego drobnym ciele pożądanie. Widziałem jak jego penis twardnieje od nowa i zaczyna sączyć.

- Czy to będzie bolało? – zapytał mnie niepewnym głosem.

- Postaram się przygotować cię jak najlepiej, ale musisz mi w tym trochę pomóc – chłopak powoli rozsunął drżące uda. Ułożyłem się między nimi i zacząłem składać na jego członku subtelne pocałunki. Dłońmi rozsunąłem mu pośladki. Nawilżyłem zaklęciem palce i ostrożnie zacząłem wsuwać jeden do środka bacznie obserwując reakcję kochanka.

- Ach… jest trochę dziwnie, ale nie boli – wysapał ciężko oddychając.

- Będzie przyjemniej, gdy tylko znajdę twoją prostatę – wepchnąłem głębiej rękę, aż usłyszałem pełen rozkoszy okrzyk Alaina.

- Och…. jeszcze – przesunął się w moją stronę bezwstydnie nabijając się na moją dłoń.

- Nie tak szybko kochanie, bo zrobisz sobie krzywdę – masowałem go od wewnątrz wyrywając z jego gardła jęki uniesienia. Nawet nie zauważył jak dodałem kolejne palce. Wyjąłem je po chwili, uniosłem jego nogi do góry i oparłem sobie na ramionach. Przyłożyłem penisa do śliskiej, rozciągniętej nieco dziurki i pchnąłem, wchodząc od razu aż po jądra.

- Andre, ty cholerny draniu to boli! – krzyknął chłopak usiłując się wyrwać.

- Maleńki uspokój się i oddychaj głęboko. Twoje ciało za chwilę się dostosuje i przestaniesz odczuwać dyskomfort – chwyciłem jedną dłonią za jego członka i zacząłem go masować starając się odwrócić uwagę kochanka od nieprzyjemnych doznań. Po chwili poruszył się na próbę łypiąc na mnie złym okiem. Pchnąłem ponownie celnie trafiając w ośrodek rozkoszy. Zajęczał i poruszył tyłeczkiem. Wkrótce opracowaliśmy wspólny rytm. Alain zupełnie zapomniał o wcześniejszych protestach. Wychodził mi naprzeciw  namiętnie pojękując i popędzając mnie do mocniejszych ruchów. Szybko oboje osiągnęliśmy ekstazę. Nasze ciała ogarnęły orgazmiczne dreszcze. Doszliśmy razem głośno krzycząc z przyjemności. Opadłem na łóżko obok niego, objąłem go czule i przygarnąłem do siebie. Przytulił się do mnie bez wahania.

- Andre, to było piękne, nie mam pojęcia dlaczego tak bardzo się bałem? – wyszeptał mi do ucha.

- Dobrze, że tak dzisiaj myślisz, bo jutro możesz zmienić zdanie – uśmiechnąłem się do niego zagadkowo.

- No coś ty! – prychnął oburzony – Za kogo ty mnie masz?

- Pożyjemy zobaczymy – odparłem filozoficznie. Żyłem na tym świecie trochę dłużej od niego, doskonale wiedziałem, że mam rację. Nie chcąc jednak burzyć nastroju nie odezwałem się więcej ani słowem. Pocałowałem go tylko w czubek zadartego nosa i oczyściłem nasze lepiące się ciała zaklęciem. Już po kwadransie szczęśliwi i zaspokojeni obaj spaliśmy w najlepsze.

 ......................................................................................................................

Figli Di Giustizia - synowie sprawiedliwości